Als klein menneke kregen we op de lagere school voor het eerst gymnastiek. De onderwijzer haalde een kast uit de berging en legde er een mat achter. Zo simpel was gymnastiekles vroeger!
We moesten 'op volgorde van lengte' in een lange rij achter de kast staan en je mocht een voor een springen. Ik was in die tijd heel snel aan de beurt. Mijn toen nog geringe lengte zorgde er voor dat ik snel aan de beurt was! Echter de lol was van korte duur. Na de eerste succesvolle sprong volgde er een lange wachttijd voordat ik weer aan de beurt was. Een wachttijd die ik benutte om verschillende meisjes in de rij in de rug te porren, aan de haren te trekken en met een enkele jongen een wedstrijdje duwen en trekken aan te gaan. Het lange wachten lokte uit dat ik me ging vervelen. Dat ik dus andere dingen zocht om mezelf mee te vermaken.
Met deze ervaring in mijn achterhoofd kijk ik naar evenementen en dan specifiek de relatie tussen service en veiligheid. Een cultureel festival, een sportevenement of muziek. De positieve beleving van het evenement zit 'm vaak in het concept, maar eigenlijk nog meer in de uitvoering ervan. Hoe publieksvriendelijk is het evenement? Hoe lang moet ik wachten op mijn biertje of staan de rij voor het toilet? Kortom welk niveau van service wordt waarop verleend? Hoe worden de mensen stromen of massa's beheerst en gestuurd? Crowd managenent is daarom een wezenlijk onderdeel van de uitvoering en biedt de basis voor een herhaald bezoek. Gebrek aan informatie en onnodig lang wachten zijn killing voor een positieve beleving, maar kan zeker ook negatieve gevolgen hebben voor de omzet en de veiligheid.
Als menneke vroeg ik als ik 2x had gesprongen: "meneer mogen we gaan voetballen"? De kast hebben we daarna nooit meer gezien!
