Transcript
Hoeveel mensen kunnen het navertellen als ze bij een afbouw van een evenement van een 6 meter hoge stelling naar beneden donderen ? Wouter van Beirendonck is door het oog van de naald gekropen. 4 maanden revalidatie, 12 operaties en 7 bouten later, beseft hij als geen ander het belang van veiligheid op een evenement.
Wouter, wat was je aan het doen op die stellingen?
Wel, ik had uiteraard een volstrekt ligitieme reden om daarop te kruipen. Ik was nl. op weg naar huis en het allerlaatste wat ik hoorde in mijn headset was van, kun je nog even die projector gaan inpakken, terwijl ik al 24 uur wakker was. Ik heb die projector ingepakt, ik heb de ballustrade, de dwarslegger...
Het was echt een soort stelling waar je opstond?
Jaja, het was een stelling. Ik heb de ballustrade die bedoeld was om als dwarsligger te dienen, losgemaakt, zodat de vorkheftruck makkelijker de 120 kg wegende projector naar beneden kon tillen. En twas verschrikkelijk hard aan het regenen. Even concentratie verloren, nog even iets gedaan en ik moet der nog rekening mee gehouden hebben dat die ballustrade er nog was, in alle geval, ze was er niet meer en ik ging naar beneden.
6 meter naar beneden.
Ja.
Wat gaat er door je hoofd, op het moment dat je die misstap maakt.
Euhm. Twas vooral ongeloof. Dit kan niet waar zijn, dit kan niet waar zijn. Dit duurt ongeveer anderhalve seconde denk ik, ik heb het niet nagemeten, maar veel langer zal het zeker niet geweest zijn. En dan ja, een enorme smak gaat er vooral door je hoofd.
Ja, kan ik me goed voorstellen. En dan, je ligt daar op die grond.
Ja, ik herinner me nog heel goed. Het 1ste wat ik probeerde, was of ik mijn voeten nog kon bewegen. Want ik lag echt plat op mijn buik, ik probeerde mijn voeten te bewegen en toen spuwde ik op grond want heel mijn mond zat vol met bloed. En toen dacht ik alleen maar, cut mijn tanden. Want het was toen alleen maar bloed en tanden dat er toen maar uitkwam. En nadat ik mijn voeten nog kon bewegen, probeerde ik ook mijn been te bewegen en toen voelde ik, rechtstaan dat zal heel moeilijk worden.
Hoe is het verhaal dan verder gegaan?
Ik heb dan toch een kwartier gelegen, mensen zijn daar beginnen rondzwermen. Iedereen was enorm betrokken.
Dan ben je bij bewustzijn gebleven.
Ik denk van wel, aan de andere kant denk ik dat ik toen echt ben blijven slapen. Ik dacht van ja, ik kan maar beter wachten. Daar ben ik efkes een stukje kwijt. Ik weet wel dat ik aan de mensen die vroegen, naar waar gaan we. Liever naar het UZ, IG Gent, dan naar het ziekenhuis om de hoek. Want ik dacht van, hier gaan ze toch iets meer werk aan hebben dan in een standaard ziekenhuis kan geboden worden. En dat was inderdaad ook het geval.
Ik neem aan dat je geen veiligheidsharnas aanhad?
Wel, dat schitterende in afwezigheid, inderdaad, laat ik het zo zeggen.
Was daar een reden voor waar je zegt, ik had het niet aangedaan?
Ik denk dat de enige reden die ge daarvoor hebt, uiteraard, een volstrekt onzinnige reden, is gewoon, je doet het al zo lang, en je denkt wel dat het zonder ook zal gaan. Is dat een goeie reden? Uiteraard niet. Maar ik denk dat er heel veel mensen al heel vaak in heel gevaarlijke situaties hebben gezeten zonder harnas. I plead guilty.
Nadien, je hebt heel veel geluk dat je het nog kunt navertellen. Ik neem aan dat er ook een hele revalidatie achter gekomen is.
Ja, dat zeker ook wel. Ik heb al vaak gezegd aan mensen. Ik had eigenlijk een filmpje willen maken van de 1ste 10 meter dat ik ooit weer gestapt heb. Dat was met zo een ‘Benidorm Bastard’ achtig rekje, compleet met tennisballen en al. Als ik dat had gefilmd en de kop die ik toen trok, en je laat dat zien aan mensen, dan gaan er al veel meer een gordel aandoen vooraleer ze naar boven kruipen. Dat denk ik wel. Maar als je dat met een juiste instelling doet, aan zo een revalidatie beginnen, dan kun je echt wel na een maand of 6 weken het ziekenhuis verlaten en dan is dat nog 3 keer in de week daar naartoe gebracht worden. En ja, na een maand of 4, 5 kun je op een behoorlijke manier terug stappen, ja.
En nu kan je terug alles.
Ja, ik vind van wel. Ik ben wat kracht kwijt in mijn pols. Maar dat kun je anders oplossen. Ik kan skieën, ik kan fietsen. Ik ken veel vrienden die heel hun leven actief aan profsport hebben gedaan en aan hun 40aan moeilijkheden hebben om hun kniëen te kunnen plooien en dan mag ik echt elke dag blij zijn dat de dingen die er bij mij nu missen, echt peanuts zijn.
Denk je er nog vaak aan?
Je wordt er elke dag nog mee geconfronteerd. Als je dingen optilt, als je met je kinderen bezig bent en je tilt er ene op, dan is dat van oh, je voelt het. Ik ben er in die zin nog elke dag mee bezig.
En als je nu op een evenement komt, je zit natuurlijk nog in de branche, je komt op vele evenementen. Heb je dan altijd je harnas aan?
Wel, ik ben nadien anders gaan denken over de manier waarop ik werk. Ik ben veel meer begaan met de veiligheid, in die zin, ik laat het over aan gespecialiseerde mensen. Der zal bij ons geen technicus meer in het truus kruipen zonder harnas. Dat is 1 ding. Zelf probeer ik het tot een minimum te beperken.
Vanuit jouw verhaal, vanuit jouw ervaring van wat je nu hebt meegemaakt, wat zou jouw advies zijn voor de sector die jij zou geven.
Wel, mijn advies zou zijn. Mochten ze jou ooit valse tanden steken, doe dat toch maar onder algemene verdoving ipv onder lokale verdoving, want dat doet echt heel pijn. Euhm, maar voor de sector over het algemeen, ik heb het daar al eens over gehad in een column, naar aanleiding van veiligheid en toen heb ik echt gezegd van, veiligheid en tot elke prijs. Want die veiligheid en de mensen die daarmee bezig zijn, die krijgen geld dat ze verdienen, die kosten eigenlijk niets. Veligheid is zo belangrijk, maar der zijn nu eenmaal nog mensen die concessie doen op gebied van veiligheid. Euhm, dat is veiligheid op alle gebieden. Dat gaat over geluidscontrole, dat gaat over Crowd Management, dat gaat over de veiligheid op alle mogelijke gebieden. Ik ben zelf geen veiligheidsspecialist, maar die mensen hebben opleiding die moeten betaald worden. En het is het zo hard waard. Laten we daar ergens proberen standaard mee te leven. En ik merk tegenwoordig, het begint hoe langer hoe beter te worden. Ze zijn er, de veiligheidsdossier voor evenementen en festivals.
Merk je dat na jouw ongeval dat daar een verandering is gekomen, ook bijvoorbeeld binnen jouw bedrijf?
In mijn bedrijf uiteraard, en ik het ook van een paar mensen gehoord, van ja, bedankt – sarcastisch bedoeld – vanaf nu mogen we niet meer dit, mogen we niet meer dat. Maar als ik nu bedenk wat we in die 15 jaar rijk gevulde carrière allemaal hebben gedaan, dan is het toch, dat er maar zo weinig slachtoffers zijn gevallen, verbaast me toch allemaal. Ik heb mensen de gekste dingen laten doen en iedereen in die sector heeft toch wel stoere verhalen, die eigenlijk toch wel een beetje over de rand waren. Daar ben ik 100% van overtuigd.
Wouter, ik wil je ontzettend bedanken voor dit eerlijke en open gesprek. Bedankt
Graag gedaan
