Recent lanceerde de CEO van ENI de uitspraak: "Wanneer ergens innovatie opduikt maken de Amerikanen er een business van, wordt ze door de Chinezen gekopieerd en door de Europeanen gereglementeerd."
Nadat deze uitspraak op mijn facebook pagina belandde, ontstond er een kort online debat hierover. De eindconclusie van dit korte digitaal steekspel was dat veel van deze innovaties vaak uit Europese regionen ontspruit, maar dat onze inherente bescheidenheid onszelf weerhoudt hiervan de sappigste vruchten te plukken.
De eerste horde is voor ons
Europeanen durven investeren in échte experimenten, zonder daar meteen een concrete opbrengst van te verwachten. Een conclusiegerichte visie en een droomwens zijn vaak voldoende om het werk en de investering op te nemen. Daar waar Amerikanen liefst pas op de kar springen eenmaal de grootste horde van het ultieme onbekende genomen is.
Het is een niet vergelijkbaar verhaal om innovatief werk verder te zetten wanneer het meest kritieke punt gepasseerd is. Plots stijgen in deze tweede fase de slaagpercentages exponentieel (dit zonder afbreuk te doen aan deze primordiale stap in het ontwikkelingsproces). Laten we ons dit even visueel voorstellen met een waterweg die we willen overwinnen. Europeanen testen of een polsstok voldoende is en of het de moeite is om een boot of brug te bouwen. Eenmaal de beste aanpak beproefd is, diepen de Amerikanen al het researchwerk uit door verder te zoeken naar welk type boot optimaal zou zijn. Onze Aziatische tegenhangers zullen het nut niet zien van nieuw onderzoek en steeds opteren voor de eerder gekozen oplossing die het dichtst de situatie benadert. Stereotiep misschien, maar naar mijns inzien meer regel dan uitzondering.
Onze fout
De grootste fout die wij als innovator maken, is dat we te zachtaardig onderhandelen wanneer we anderen op onze kar willen laten springen. Fier de oorsprong van de innovatie zijn, lijkt voor de bescheiden Europeaan voldoende.
Hoeveel rekenen Europese bedrijven hun mislukte pogingen door in hun kostenplaatje, is dus de vraag die we onszelf moeten stellen? Enkel wanneer het traject succesvol eindigt, zullen we de geïnvesteerde tijd aanrekenen. De tientallen mislukte pogingen waar geen enkel noembaar resultaat uit voort kwam, gaan in de prullenbak zonder via de boekhouding te passeren.
Concreet voor onze sector
Laat mij dit transponeren naar de event sector: Zal een klant, in een pitch-context, aanvaarden dat een hypercreatief concept dat van de grond op origineel uitgebouwd werd, exponentieel duurder is dan een concurrerend concept dat bestaat uit een samengestelde puzzel van eerder beproefde elementen? Mijn antwoord: "Zelfs niet als het creatieve niveauverschil opmerkelijk is." Nochtans zou dit op basis van de tijdsinvestering maar logisch zijn. Het levende idee is dat een bedrijf zijn kansen verhoogt door die extra tijdsinvestering op eigen rekening te zetten. Deze extra investering wordt dus op de rekening van de concurrentiemarkt geplaatst en niet op de rekening van de klanten.
Een juiste berekening... indien het de waarheid zou zijn dat de meest vernieuwende voorstellen steeds laureaat zijn. Maar, persoonlijke smaak en voldoende marktkennis om onderlinge vergelijkingen grondig te kunnen maken zijn duidelijk spelende factoren in onze sector. Mijn oprechte oproep is: "durf te falen en draag dit experimenteerwerk als een vaandel van doorzettingsvermogen in plaats van als een stigma van mislukte ondernemerszin."
Ben jij ook een gedreven tester?
