Trends zijn comfortabel en voelen vertrouwd aan. Ze bepalen richting zonder dat je daar zelf achter moet gaan zoeken. Ze zetten een perimeter van wat bewezen werkt en aanvaardbaar is of gemiddeld gesmaakt wordt. Maar wie wil nu 'gemiddelde' events organiseren?
Erg wordt het voor de creatieve events wereld wanneer een trend een heilig huisje wordt. Een heilig huisje is een trend die aanzien wordt als de enige juiste richting. Beide zijn dus familie van elkaar, waardoor we als creatieve sector voorzichtig moeten zijn dat het ene niet overslaat in het andere.
Het valt op dat conceptvoorstellen vaak te bundelen zijn in periodes. Dit zijn dus trends, hypes of een periodefenomeen. De stimulans achter verzamelbare voorstellen ligt vaak bij het op de markt komen van technische nieuwigheden. De periode van 'image mapping' bijvoorbeeld is bijna achter de rug nu het niet meer in het merendeel van de voorstellen terug te vinden is. Maar ook de vakpers hebben hun aandeel in trendvorming. Deze laatste zijn immers de verspreider van stimulansen die iedereen binnen eenzelfde vakgebied onder ogen krijgt. We kunnen dus stellen dat het positief is voor de ontwikkeling van ons vakgebied als 'eventers' bezig zijn met zaken die zich buiten hun vakgebied bevinden. Probeer maar eens, in een zo tijdsopslorpende sector.
In de renaissance werd de wiskundige achterbouw van perspectief in kaart gebracht. Plots was het niet meer voldoende om figuren die zich verder weg bevonden onder dichterbij staande figuren te schilderen, zoals de Egyptenaren deden. Beide zijn nochtans een even valabele creatieve expressie van hetzelfde verhaal.
Is de mens capabel om zich los te rukken van periodefenomenen, trends en heilige huisjes? Ik herformuleer: is elke mens voldoende individueel om allemaal tegelijk anders te doen dan de andere? Controversiële vrijdenkers en eenzaten zijn er immers altijd geweest, maar het is de massa die de trends bepalen.
Het is pas wanneer de massa de creativiteit van het individu herkent als dé te volgen piste dat er een radicale trendbreuk ontstaat. Letterlijk 'baanbrekende' creativiteit dus. De individuele creativiteit zou altijd op eigen strijdgrond gewogen moeten worden. Niet pas wanneer de meerderheid akkoord is over de waarde ervan of wanneer het de consensus is dat de huidige trend uitgemolken is en het tijd wordt voor iets anders.
Het is dan ook mijn vurig pleidooi om in eerste fase de neuzen binnen een eventbedrijf te richten op kwaliteit en individuele creativiteit. De tijdsbesteding om kwaliteit te leveren (lees: vergroting van de marges) kan naar mijn bescheiden mening nooit de richtlijn zijn waaruit je vertrekt. Toch niet als je bezig bent met reputatie opbouwen.
Klanten zullen in opdrachtomschrijvingen altijd verwijzen naar zaken die ze al eens eerder zagen. Dat is al te vaak het excuus achter recuperatievoorstellen. Het is onze taak als professional om deze verwijzing te nemen als opstapje, niet als enige denkrichting.
Is het tijdsdruk die je soms tot herkauwen brengt, of stamp je met de regelmaat van de klok heilige huisjes in?
