Ieder merk vecht voor aandacht van de consument. De vergelijking met baby's die wenen vanuit de wieg is snel gemaakt. Helaas krijgt niet elk merk dezelfde aandacht.
Tegenwoordig, met een cultuur die barst van de informatie, moeten consumenten jouw merk aandacht willen geven. Er zijn verschillende technieken om dit te bekomen. Ik heb echter het gevoel dat de 'infotainment' benadering die het laatste decennium regeerde stilaan niet voldoende meer is.
In het publicitaire begin was er 'Dash wast witter dan wit'. Duidelijke boodschappen werden ons de strot in geduwd en wij, de consument, slikten. Nadien huppelden acteurs verkleed als hilarische witte konijnen over ons scherm om dezelfde boodschap te verkondigen. Omdat we entertainment mee in de pap gemixt kregen, lepelden we deze boodschappen maar al te graag op. Maar ook dat stadium, waarin plezierig verpakken van boodschappen voldoende is, is ons voorbij gereden in het 'zap' tijdperk.
Elke ouder ziet zijn kind het liefst omdat het een product van zichzelf is. Elke ouder ziet of voelt onbewust de gelijkenissen met zichzelf in zijn kind. Het verschil welke schreeuwer wel of eerst aandacht krijgt, wordt tegenwoordig gemaakt door de emotionele band die er is met dat merk. Sociale media spelen hier handig op in door klanten te activeren om de boodschap interactief om te toveren tot een verpakking in hun eigen bewoording. Hierdoor wordt de boodschap 'hun' boodschap. Het is alsof de drijfveer zelf uit hun eigen hersenspinsels ontstond. De interesses van de consument en hun persoonlijke gedrevenheden staan steeds centraal. Logisch, want sociale selectie van boodschappen gebeurt vooraleer ze aan het netvlies verschijnen door uitgebreide databases die individuele interesses traceren te gebruiken. 'Big brother is watching you' werd 'Big brother is dissecting you'.
Vind je ook niet dat het aan ons, event managers, is om mee op deze kar te springen? Met een medium dat bij de basis al persoonlijk en interactief is, moeten we toch een voorsprong kunnen opbouwen?
