COLUMN - Ik had het me nochtans zo goed voorgenomen. Om niets te schrijven tijdens mijn verlof. Maar blijkbaar is de drang te groot of kan ik zelfs een belofte aan mezelf niet houden of - en dat lijkt er meer op - heb ik geen greintje vakantiegevoel.
Ik zit hier dan wel gezellig op mijn terras aan zee tijdens een Belgische hittegolf, te nippen van een zalig glas rode wijn, mijn gedachten fladderen steeds – coronagewijs – naar anderen.
Niet in het minst naar mijn medewerkers die nu ofwel nog even met verlof ofwel technisch werkloos zijn. Ik heb net hun planning voor de maand augustus opnieuw gemaakt: nagenoeg iedereen op technische werkloosheid. Immers, ook al kregen we van de laatste Veiligheidsraad – ik geef toe, het zat helemaal bedolven onder de verstrengde maatregelen – het groene licht om weer beurzen te mogen organiseren vanaf 1 september (joepie), mijn klant-organisatoren konden zo lang niet meer wachten. Nagenoeg alle geplande of naar september uitgestelde beurzen werden afgezegd. Exposanten zien op tegen het deelnemen. Sommigen omdat zij en/of hun personeel het uit gezondheidsoverwegingen niet aandurven of niet mogen van het buitenlands hoofdkwartier. Anderen dan weer uit vrees dat hun investering in deelname, standaankleding en personeelsinzet niet zou renderen wegens minder bezoekers. Nog anderen vanwege de combinatie van alle hogergenoemde redenen.
Dus die gedachten vlinderen ook naar mijn klant-organisatoren. Sommigen zijn privébedrijven, anderen zijn federaties. Maar allen zijn ze passioneel bezig met dit vak: een aangename marktplaats creëren waar vraag en aanbod elkaar ontmoeten. Want we kunnen dan wel hoogdravende theorieën verkondigen over ons beroep; op de keper beschouwd en herleid tot de essentie zijn we niet meer of niet minder dan een markt (weliswaar overdekt). Ik ben dan ook maar wat blij dat we nu – ook sinds die laatste Veiligheidsraad – weten onder wiens ministeriële bevoegdheid we vallen (handel en economie dus), en ontsnapt zijn aan het – weliswaar veel sexyer maar – verdomhoekje van de evenementensector. Al te vaak wordt daar de voor ons verkeerde link met massa-events gelegd.
Maar los van die sectorbeslommeringen, gaan de gedachten ook uit naar de talrijke toeleveranciers. En die zijn – over die sectoriële grenzen heen – quasi dezelfde in de event- beurs- congres- of cultuursector. Licht- en geluidstechniekers, podiumbouwers, riggers, AVmateriaal- tapijt- planten- en meubelverhuurders, registratie- en ticketingontwikkelaars, cateraars, opdieners, hostessen, … veelal freelancers of zelfstandigen die hun wereld en hun inkomen hebben zien instorten. Niet gedecimeerd, niet gehalveerd, maar van de ene op de andere dag naar 0 herleid. Goede werkkrachten noodgedwongen op straat moeten zetten. Zogezegd “tijdelijk”, maar kan iemand van die virocraten zeggen wanneer die tijdelijkheid definitief achter de rug zal zijn ? 3 op de 4 (als het al niet meer is) staat op technische werkloosheid. Die goede werkkrachten wachten zo lang niet. Die zijn nu al op zoek naar iets anders of hebben het al gevonden.
Ook naar die mensen fladderen mijn gedachten. Sommigen werden veredelde alcoholgeldispenserleverancier, andere ontwierpen en fabriceerden fashion mondmaskers. Veerkracht en flexibiliteit genoeg. Maar daarmee worden de rekeningen niet betaald. Er is geen take away bij de event- of cultuursector, er is geen terrasuitbreidingsmogelijkheid bij de beurzensector… En wat mij opvalt, ik zie of hoor hier niet die massale oproep tot steun zoals bij de horeca. Ik zie die tous ensemble mentaliteit opeens niet meer…
Zou een decreterende overheid niet de intelligentie moeten hebben om – als ze beslissen om bepaalde sectoren lam te leggen – meteen flankerende steunmaatregelen te voorzien ? Moet er dan werkelijk steeds naar een rechtsmacht gestapt worden om iets af te dwingen ? Of is het adjectief “intelligent” de ontbrekende factor ?
Ik vraag me af – terwijl ik die laatste zon voor vandaag zie ondergaan aan de noordzeespiegel wat meteen prachtige Instagrammable beelden oplevert – welke politica/us de moed heeft om haar/zijn nek voor deze sector uit te steken. Eén op de drie eventbedrijven haalt het einde van het jaar niet vertellen ons de statistieken. Ik weet niet van welke biostatisticus deze cijfers komen, maar ik geloof ze. Ik geloof ze beter dan die van de contacttracers...
