Transcript
Dag Jordi, welkom in de studio.
Dank je wel.
Ja, hoe moet ik met dit verhaal beginnen? Jij was horecaondernemer.
Zelfs twee zaken. Bed & Breakfast. Alles erop en eraan. En ik spreek in verleden tijd. Want toen gebeurde het. De Coronacrisis.
Ja, dat klopt. Kleine correctie: ik had zelfs drie zaken, samen met mijn vrouw.
Oh, sorry.
Geeft helemaal niet.
Dat ging eigenlijk allemaal heel erg goed. We hebben een aantal jaren geleden een faillissement meegemaakt van ons vorig bedrijf. En daarna zijn we heel hard aan het werk geslagen om weer iets nieuws uit de grond te stampen. Dat heeft een aantal jaren geduurd want dat soort zaken gaat altijd met vallen en opstaan. Met pieken en met dalen. Maar eind 2019 hadden we eindelijk de plek boven. En vierden we dat. Werd het jaar echt heel erg mooi afgesloten. Januari 2020 was zo nodig nog mooier. Februari 2020 zat daar weer boven. Dus we dachten dat we echt skyhigh gingen. Nou ja, de rest is eigenlijk een beetje geschiedenis.
16 maart 2020 kwam er een persconferentie en werd ons verteld dat we de volgende dag de deuren konden sluiten. En dat betekende dat we, van de ene op de andere dag, in een totaal andere realiteit terecht waren gekomen.
Ons bedrijf was puur gericht op de zakelijke markt. Dat betekent dat...
Alle kantoren, die gingen natuurlijk dicht. Dus toen wij, op een gegeven moment na de eerste lockdown, weer open mochten, was er voor ons helemaal geen markt. Waar het ging om, bijvoorbeeld, take away. En alles zag er naar uit dat het er niet beter op ging worden.
Zoals je net al zei hadden we ook nog een Bed & Breakfast, in Limburg, in aanbouw. Die we van plan waren te openen vorig jaar, zomer. Onze kinderen zouden de zaak in Amsterdam gaan runnen en wij zouden naar ons droomproject in Limburg gaan. Midden in de lockdown vertelde onze zakenrelaties dat ze van gedachten waren veranderd. En dat ze het project alleen voort gingen zetten. Wij hadden de zaken contractueel niet goed geregeld, helaas, op dat moment. Met als gevolg dat we én geen zaken meer hadden én geen Bed & Breakfast meer hadden. En ook geen zicht meer hadden op verbetering. Omdat die Coronacrisis natuurlijk alleen maar verslechterde op dat moment. Toen hebben we besloten dat er geen muziek meer in zat en hebben we de deuren gesloten, voorgoed.
Dat is een gigantische klap. Hoe zijn jullie daar dan mee om gegaan?
Zoals je kunt begrijpen was dat - niet alleen voor ons maar voor iedereen die ermee te maken had - natuurlijk een enorme shock. De shock werd natuurlijk verergerd doordat wij, een paar weken na de lockdown, geconfronteerd werden met de mededeling dat wij ook niet meer naar de Bed & Breakfast hoefden te komen. En dat we in principe geen poot hadden om op te staan om dat nog om te draaien. Dezelfde dag dat ons dat werd medegedeeld kregen we ook de mededeling dat mijn schoonzus een hersenbloeding had gehad en in coma lag. En de lieve meid werkte al acht jaar bij ons. Dus dat was eigenlijk het summum van alles wat ons kon overkomen. Op dat moment hebben we besloten dat het roer helemaal om moest. Dat we ons niet krampachtig vast wilden houden aan iets wat blijkbaar geen toekomst meer had. En hebben we samen besloten om alles los te laten, rugzak om te gooien en naar Santiago de Compostella te gaan lopen. Om te resetten.
Hoe kom je bij dat idee? Want dat is niet vanzelfsprekend. Was dat altijd al een droom?
Nee, dat is zeker niet vanzelfsprekend. Mijn vrouw, Jacqueline, had altijd wel de wens om dat te doen. En hoe gek het ook klinkt maar soms moet alles om je heen in elkaar storten om iets te doen wat je misschien altijd al hebt willen doen. En, wat ik net al zei, we hebben geen interesse om onszelf te kwellen met het vasthouden aan iets waar geen toekomst meer in zit. En dan kan je van alles gaan doen. Je kan in een hoekje gaan zitten huilen maar dat is niet helemaal onze stijl.
Dus wij besloten om alles los te laten, alles af te handelen, een winter te gaan werken. En de zaken zodanig te regelen dat we, in het begin van dit jaar, eind februari, de tas konden pakken, de spullen om konden hangen en richting Santiago te gaan lopen. Om onszelf eens heel goed in de spiegel te kunnen kijken, onderweg, en te zien wat we verder wilden gaan doen.
Ja, voor we verder gaan met dat verhaal, hoe dan die tocht verlopen is. Misschien één klein sprongetje vooruit. Want dat is de aanleiding waarom ik je natuurlijk heb uitgenodigd.
Over heel dit verhaal hebben jullie een boek geschreven. DoenDenkers. Want dat is ook de boodschap die je wilt uitdragen, hé? Ja, ik kan het jou beter laten vertellen, wat de kernboodschap van het boek is.
Nou, de kernboodschap van het boek is ontstaan - onze gedachte eraan is ontstaan - tijdens de tocht. Wat ik je net al schetste, dat is best wel wat dat we mee hebben gemaakt, in vrij korte tijd. Gedurende de tocht kregen we van steeds meer kanten de vraag van: hoe doen jullie dat toch? Hoe gaan jullie in godsnaam om met zoveel tegenslagen en hebben jullie nog de kracht om te doen wat je doet? En die vraag, die intrigeerde ons eigenlijk ook wel. Dus daar hebben we geprobeerd antwoord op te zoeken. Wij zijn er eigenlijk...
Eigenlijk is de...
Het antwoord op de kernvraag is dat wij ons niet krampachtig vasthouden aan dingen die niet gaan werken. We trekken niet aan dode paarden, om het zo maar te zeggen. We maken keuzes. We zijn van principe positieve en flexibele mensen. En we zijn ook eerlijk tegenover onszelf. En wat ik net zei: je kan je vasthouden aan iets wat geen kant op gaat maar soms is het leven zoals het is. En moet je dingen loslaten die je aan de grond houden. En dat is absoluut een gevoel dat bij ons is gaan spelen. Onderweg. En dat we gaandeweg hebben kunnen duiden. En wij vonden dat, terwijl we om ons heen keken en veel mensen zagen die echt leden en nog lijden onder de situatie die is ontstaan...
Die mensen wilden we een hart onder riem steken en laten zien dat het kan. Het boek hebben we geschreven, eigenlijk, met een heel simpele opdracht voor onszelf. Het zou fantastisch zijn als we, middels dat boek, minimaal één persoon kunnen motiveren. Inspireren om te doen wat wij hebben gedaan en een heel nieuw pad in te slaan. Want het kan.
Hoe is die tocht dan verlopen? Het is misschien een vreemde vraag maar heb je daar toch van kunnen genieten?
Oh ja. Absoluut. Buiten het feit dat het een heel mooie tocht is...
Want je loopt 1600 km door de ruige natuur. We zijn in Narbonne begonnen. In Zuid-Oost-Frankrijk. We hebben de hele Pyreneeën doorkruist van Oost naar West, naar Baskenland. En we hebben vervolgens de Noordelijke Santiagoroute gelopen, langs de Spaans-Atlantische kust. Dat is op zich al een schitterende tocht. En wat het misschien nog veel mooier en specialer maakt, was dat we het dwars door de wereldwijde lockdown deden. En dus helemaal niemand tegenkwamen. Dat maakte het heel mooi. Want het was heel rustig.
Het maakte het ook heel zwaar. Want alles was dicht en we waren helemaal op onszelf aangewezen. En het vinden van een slaapplaats was niet vanzelfsprekend. Maar daardoor word je nog meer op jezelf aangewezen en, denken wij, hebben we het nog intenser ervaren dan normaal zo'n tocht zou zijn. Met als gevolg dat we eigenlijk heel erg blij en dankbaar zijn geworden met heel erg weinig. Wat, wat ons betreft, een fantastisch uitgangspunt is voor een nieuwe start.
Ja, want hoe zie je nu zelf die nieuwe start? Wil je terug naar het leven dat je vroeger had?
Ja, horeca is niet de meest evidente tak van de sport. Heel uitdagend. Heel uitputtend. Ga je daar terug naartoe? Of...
Nou, ik ben heel eerlijk. We zitten nu nog...
We zijn nu vier maanden terug. We zitten nog in een, tussen aanhalingstekens, herstelfase. Wat ons is gebeurd is heel simpel. Alles wat we hadden opgebouwd is weg. Geen huis meer. We hebben geen zaken meer. We hebben geen Bed & Breakfast meer. Eigenlijk hebben we geen toekomst meer. Als je het bekijkt vanuit het perspectief van, misschien wel, de meeste mensen. Dat hebben we eigenlijk nog niet. We zijn er vast van overtuigd dat er weer wat moois gaat komen. Maar we moeten natuurlijk wel zoeken naar iets dat ons past. Iets dat we kunnen doen. Met de beperkte middelen die we hebben. Dat ook reëel is om te starten.
Ons hart ligt natuurlijk bij horeca. Ik denk dat daar ook onze kracht ligt. Maar, eerlijkheidshalve, weten we niet precies wat de toekomst ons gaat brengen.
Op dit moment hebben we het best wel druk met het presenteren van ons boek. We worden ook links en rechts uitgenodigd voor presentaties, lezingen en dergelijke. Dat vinden we heel erg leuk. Want we ontmoeten, net zoals nu, een heleboel leuke en interessante mensen, die oprechte interesse hebben in wat we doen. En we merken dat we daardoor veel nieuwe contacten opdoen en, wellicht, nieuwe kansen creëren.
Ja, ik kan sowieso al onze kijkers heel erg aanbevelen om jullie boek te kopen want ik vind het een ontzettend inspirerend verhaal. En de positiviteit die jullie toch gevonden hebben om met die situatie om te gaan is bewonderenswaardig. Daar kunnen heel veel mensen iets van leren. En ik hoop dan ook oprecht dat je...
En je gaat er meer dan één persoon mee helpen. Want dat was je doel. Daar ben ik absoluut van overtuigd.
Jordi, ik hoop dat er heel veel nieuwe, mooie dingen op jullie pad mogen komen. En ik wil je ontzettend bedanken voor dit gesprek.
Graag gedaan, jij ook bedankt voor de interesse en de mogelijkheid die je me geboden hebt om mijn verhaal te vertellen.
Absoluut. Heel graag gedaan.
En u, beste kijker, bedankt voor het kijken en alweer tot volgende week.
