Transcript
Hallo Katrien.
Hallo, goedemiddag.
Katrien, jij bent één van de initiatiefnemers van Sound of Silence.
Ik kan het mij bijna niet voorstellen dat er nog mensen in de sector zijn die Sound of Silence nog niet hebben zien passeren. Maar kan je eens kort schetsen: ja, wie zijn de mensen achter Sound of Silence en wat doen jullie precies?
Wij zijn eigenlijk met zeven die dat gestart hebben. Zeven AV-leveranciers.
Wij hebben dat gestart in augustus, met het idee om eigenlijk een drukkingsgroep te zijn. Om de eventsector meer op de kaart te zetten en zo te helpen onze huidige federaties te versterken.
Je zegt: huidige federaties versterken. Want dat is voor sommigen nog onduidelijk. Van: ja, er zijn federaties. Die hebben ook acties gedaan.
Waarom dan nog iets extra?
Wel, wij zijn eigenlijk aan heel deze crisis met een achterstand begonnen. Als sector.
We hebben allemaal, altijd, keihard gewerkt. Late, lange dagen. Late nachten.
We zijn nooit bezig geweest met het idee van: als het misloopt hebben we mensen nodig die ook met de politiek bemiddelen.
En we merken dit nu ook. We staan eigenlijk echt wel in de hoek, samen met de reissector, waar de klappen vallen. We zijn zeer verdeeld en dat zorgt ook wel voor...
Ja, ook niet goed gekend. En dat zorgt ook wel voor moeilijkheden op dit moment. En met Sound of Silence hadden we eigenlijk het idee van: kijk, we gaan proberen om onze sector meer op de kaart te zetten. We zijn meer dan alleen festivals. Er zijn 320 festivals per jaar in België en meer dan 7000 events. Dus, iedereen die een beetje wiskunde kent, weet dat het veel meer inhoudt.
Dus, wij wilden eigenlijk met Sound of Silence aantonen wie er allemaal in die sector werkt. En ook tonen wie er allemaal affiniteit heeft met die sector. En wij waren enorm geschrokken, wel, van hoeveel mensen dan uiteindelijk het kruis op hun sociale media hebben gezet.
Ja, want misschien om daar even naar terug te gaan, hé. Jullie zijn een aantal keer...
Allez, komen zelfs met regelmaat in het nieuws omdat er weer een nieuwe actie is. Kan je zo eens een kort overzicht geven van wat jullie tot hiertoe gedaan hebben?
Wij zijn begonnen met de sociale media-campagne met de kruisen.
Daarna zijn we kruisen gaan plakken op de kabinetten van de verschillende ministers en ook historische monumenten.
We hebben dan de kruisenactie gedaan met, eigenlijk, heel wat mensen uit de sector in de verschillende hoofdsteden in België.
We hebben de ministers, of de bijna-ministers toen, tot orde geroepen met een actie met PhotoShop: de eventsector zoekt een sterke leider.
We hebben onze nieuwjaarsbrief vorige week uitgezonden.
En op deze manier proberen we wel, steeds, heel de tijd onze sector in het nieuws te houden. Want de realiteit is dat wij na bijna tien maanden sluiten...
Het gaat nog een heel eind duren. En ik denk, of wij eigenlijk, vinden het belangrijk dat onze sector wel telkens vertegenwoordigd wordt. En dat wordt gedaan op de kabinetten. Maar wij, met Sound of Silence, voor alle duidelijkheid, gaan niet praten op kabinetten. Wij drukken op het beleid en wij proberen gewoon een aanvulling te zijn op de mensen die dat wel doen.
Ja, nu, je zegt net ook van: we proberen constant de aandacht te blijven vestigen op onze sector. Ik denk dat dat meer dan mooi gelukt is.
Je zegt het ook: op een gegeven moment, de kruisen stonden zowat op heel Facebook. Je zag niets anders, op een gegeven moment, dan kruisen. Dus wat dat betreft: heel erg goed gelukt.
Als jullie zelf kijken naar die acties, hebben jullie dan het gevoel dat jullie al dingen, daarmee, ook effectief bereikt hebben? Dingen die in beweging zijn geraakt?
Wij kunnen niets meetbaar aantonen. We kunnen niet zeggen: dat hebben we nu gerealiseerd of het andere. Maar we hebben wel het gevoel dat mensen meer weten wie onze sector is. Als je spreekt over Sound of Silence, dan zeggen ze: ja, van de eventsector. Ja, maar we kennen dat. Dus we hebben wel ergens iets kunnen doen bewegen. En laat dat dan een oproep zijn, om dat verder te gebruiken.
Als deze crisis ons toch één iets geleerd heeft, is het dat we echt gaan moeten samenwerken. En in plaats van heel de tijd te zoeken naar wat ons verdeelt, gaan we echt, als sector, moeten zoeken wat ons samenbrengt. En dat is eigenlijk één iets: we entertainen graag mensen. Op welke manier dan ook. We brengen mensen graag samen. Los van het feit dat je dan een toeleverancier bent of een eventkantoor of een securityman. Dat is datgene wat we doen.
En ik denk dat wij nog altijd, als sector, teveel gaan zoeken naar wat ons verdeelt in plaats van wat ons verbindt. En, eigenlijk, die verbintenis moeten we echt gaan zoeken. En zeker ook na deze crisis. Want de strijd zal niet gestreden zijn na Corona. Laat het ons een les zijn en laat het ons de kracht geven om wel deze crisis te gebruiken. En te verenigen. Zeker naar de toekomst toe.
Wat zijn op dit moment, naar politiek, jullie verwachtingen?
Wel, wij schuiven met Sound of Silence altijd dezelfde vijf punten naar voor.
En ik denk dat het meest heikele punt, op dit moment, een vernieuwde bankendeal is. Ja, deze is eigenlijk vorige week afgeklopt en is zeer nefast voor de sector. Wij zijn één van de weinige sectoren, samen met de reissector, die de bankendeal al negen maanden benut. Ja, die wordt niet meer verlengd, in se. Het geloof van de bank in de sector is ook wat opgedroogd. We hebben niet echt veel perspectief op dit moment. Ja en dan wordt dat moeilijk. En dat blijft één van de punten die wij wel heel belangrijk vinden.
Maar als je dan toekomstgericht kijkt, want wij kunnen altijd op korte termijn gaan denken, we moeten echt ook kijken naar de toekomst, is het zeer belangrijk dat onze sector gekend wordt bij de beleidsmakers. Dat ze echt weten wat dat inhoudt. Dat dat kan gaan om een bakker die broodjes bakt voor de hamburgers. Die heeft ook geen werk, hé. Dus we moeten echt die sector in kaart brengen.
En daarom pleiten wij ook wel, op lange termijn dan, voor een Vlaamse event-meester. Laat het ons zien als de Vlaamse bouwheer. Ik bekijk het nu louter op Vlaams vlak. Maar je kan dat ook doortrekken naar Brussel en Wallonië, natuurlijk. Iemand die eigenlijk onafhankelijk is van politiek en federaties maar die eigenlijk de sector in kaart kan brengen. En eigenlijk een liaison is tussen de beleidsmakers en het werkveld. En ik denk dat we daar echt wel nood aan hebben als sector.
Er zijn vaccins op komst. Er is een beetje licht aan het einde van de tunnel. Enfin, daar hopen we toch allemaal op.
Hoe kijken jullie nu naar die toekomst van die sector?
We gaan naar een heel ander veld gaan, hé.
Een sector die tien maanden, bijna een jaar, gaat platliggen, anderhalf jaar gaat platliggen...
Het is evident dat er mensen of bedrijven gaan tussenuit vallen. Dat komt ook omdat we beleidsmatig niet gekend zijn. Nogmaals. Deze sector zal heel sterk veranderd zijn.
We gaan sowieso dat wat we nu geleerd hebben, het virtuele, een stukje behouden. Maar ik merk wel, als wij dat aanvoelen in het veld, dat mensen heel veel nood gaan hebben aan de live. En het gaat onze sector ten goede komen. Want mensen gaan teams weer willen samenbrengen. Mensen gaan weer willen feesten en hebben...
Dat gaat niet van vandaag op morgen zijn. Maar mensen willen uit hun kot komen en wij hebben daar de tools en de middelen voor. En als je ook kijkt: in de maand september, toen het weer even mocht, ja, dan deden mensen...
Zelfs zonder vaccin, dan deden ze het.
Dus ik ben daar eigenlijk wel hoopvol in, dat we wel weer kunnen vertrekken. En dat we goed gaan kunnen vertrekken.
Misschien zelfs met nog een extra waardering van marketeers voor het live-vak en voor de live evenementen. Net omdat we het allemaal, nu, zo gemist hebben.
Zeker weten en ik denk dat we nog nooit zoveel nood hebben gehad aan samenzijn. Nog nooit zoveel. Allez, ik verlang keihard naar het eerste feestje. Dat ik die sub eens terug voel in mijn maag. Of achteraf nog eens een glaasje wijn drinken en eens babbelen met mensen.
Het zijn allemaal dingen die we nu moeten missen. En wij zijn, in België, key, hé, daarin. Niet alleen in België. Heel onze sector staat bekend, in binnen- en buitenland.
Maar het zal nog even op onze tanden bijten zijn. Maar we komen daar wel uit. Maar het zal wel een heel diepe wonde slaan in de sector.
Ik denk ook dat we niet altijd te positief mogen zijn en zeggen: het gaat allemaal goed, we overleven dit wel. Ja, we overleven dit wel maar het zal een zeer groot litteken nalaten. En heel veel bedrijven gaan het ook niet overleven. Dus als mensen zeggen: gaat het goed? Neen, het gaat niet goed. Misschien moeten we daar ook wel eerlijk in beginnen zijn.
Nee maar daar heb je 200% gelijk in en jouw eerdere boodschap vond ik heel erg positief. Laten we hier, als sector, ook uit leren. Naar dat gemeenschappelijke zoeken. En meer verbinding in die sector brengen. Dus ik denk dat, never waste a good crisis...
Ik denk dat dat dan echt wel voor onze sector misschien de les moet zijn die we hieruit leren.
Ja, ik denk dat dat dé les moet zijn. Want, nogmaals, we kunnen kijken op korte termijn en dat zijn dan de steunmaatregelen. De realiteit is dat we nog eens een crisis gaan meemaken. Of dat we wel nog eens beroep gaan moeten doen op beleidsmakers. En dan spreekt iedereen over een Matthias De Caluwe van Horeca Vlaanderen. Wel, laat ons dan samen ook zo iemand zoeken, die ons verbindt. Die de telefoonnummers heeft van politici. Die kan lobbyen. Met een deftige studiedienst. En dat is niet alleen aan de federaties. Dat is aan ieder van ons. In plaats van allemaal ons commentaar te spuwen op Facebook. Help ermee. Sluit je aan bij de federaties. Als de federaties versterkt worden, dan zal onze sector ook versterkt worden.
Oké Katrien, in ieder geval, ook vanuit het eventplanner-team, ontzettend veel dank voor al het harde werk dat jullie, voor onze sector, vanuit Sound of Silence, al gedaan hebben en ongetwijfeld nog zullen doen.
En hartelijk dank voor je tijd voor dit interview.
Heel graag gedaan.
En u, beste kijker, bedankt voor het kijken en alweer tot volgende week.
