Transcript
Hoi Stef, welkom in de studio.
Hallo Kevin, hoe gaat het met je?
Je bent al vierentwintig jaar betrokken bij de Tour de France. En de laatste jaren ben je verantwoordelijk voor het op- en afbouwen van de start- en finishgebieden. Dit jaar was voor jullie een heel bijzondere Tour de France.
Ja dat klopt. Het was. Want eigenlijk is dit interview bijzonder, omdat we niet in dezelfde ruimte zitten. Dat maakt het altijd grappig voor mij. Maar dat was het inderdaad. In de Ronde van Frankrijk...
Laat me allereerst uitleggen dat ik Operations Manager ben bij Shellter. Ik werk, via Shellter en via een Nederlands bedrijf, in de Tour de France. Nu al vierentwintig jaar. Het vertrek opzetten. Het Relais Etape, dat een soort kleine VIP-zone is, tussen de vertrek- en aankomstlijn. Maar fysiek is de aankomstlijn de belangrijkste taak voor mij. Normaal gaan we in de voorbereidingen.
Daar waren ze dit jaar al helemaal anders dan de andere jaren. Omdat we niet zo vaak naar Parijs gingen voor vergaderingen en zo. We gingen op een roperage, zoals ze in het Frans zeggen. We gaan de aankomstlijnen en soms de vertreklijnen bekijken. En meestal hoeven we niet naar de locaties van de Relais Etapes te gaan omdat het beperkt is, het is klein. We praten met de steden. Wij zien mogelijkheden. En toen al begonnen we over Covid te praten. Hoe ze de barrières zouden opzetten. Hoe ze zouden omgaan met crowd control. En dat baarde ons ook zorgen, want eigenlijk is de Tour een gesloten opzet. Het zat dus niet in de Tour zelf. Het was anders, weet je?
Dus normaal gesproken, zoals ik al zei, ga ik vrij vaak naar Parijs, maar dat was niet het geval. Ik denk dat ik eigenlijk maar een of twee keer ben geweest. De rest was virtueel, zoals we nu doen.
Het eerste wat mij persoonlijk echt confronteerde met Corona, was dat ik een test moest ondergaan. Het is niet erg, maar toch zegt dat stemmetje in je brein: wauw, misschien heb ik het. Je krijgt een e-mail. We sturen de e-mail naar ASO en zij maken de accreditatiebadge klaar die je tijdens de Tour draagt.
Dus de hele crew die met je samenwerkte moest de test van Frankrijk ondergaan.
Iedereen, ja.
Om toestemming te hebben om zelfs in de Tour te werken.
En je kunt je voorstellen...
Ik denk dat het voor mij ongeveer vijfenveertig euro kostte. Voor veel mensen deden ze het binnen het bedrijf en het was tot tweehonderd of zoiets. Het heeft dus ook een financieel gevolg omdat het geld kost.
Ik reed voor het eerst in mijn eigen auto. Normaal gesproken stap ik in een vrachtwagen of rijd ik met iemand anders naar Zuid-Frankrijk, in dit geval. Maar ik zei tegen mezelf en ik zei tegen de jongens: ik ga in mijn eigen auto rijden, mijn eigen lucht inademen.
Dus als je aankomt in Nice, in dit geval Nice, ga je naar de permanentie in het Perscentrum. Om uw accreditatie op te halen. En daar voelde je al...
Want je ziet die jongens en natuurlijk ook de dames...
Na een jaar zie je ze weer. En het is als een gelukkig moment. Je wilt elkaar de hand schudden. In Frankrijk kussen ze graag. Ik vind het niet erg. Dus geen kusjes. Geen omhelzing. Geen knuffelen. Je voelt het.
De beveiliging is ook strenger. Ze controleren je badge twee keer. Dat deden ze al een hele tijd. Sinds de aanslagen in Frankrijk en in Brussel was het al strakker en strenger dan voorheen. Maar nu nog meer, waar ik het mee eens ben. Ik ben nooit tegen acties geweest om de voortzetting van dit vervelende virus tegen te gaan. Ik was het er dus mee eens. Dus dat is het eerste.
Je krijgt echt een confrontatie. Het is echt heel zwaar. Omdat je echt de neiging hebt om mensen vast te pakken en hallo te zeggen en bla bla bla. Mijn taak in de Tour is...
Ik heb ongeveer vijftig mensen bij me, vijfendertig vrachtwagens. En zoals ik al zei, we bouwen en ontmantelen finishlijnen, vertrekken en Relais Etapes. Dat was dit jaar weer mijn taak, maar mijn taak was ook een beetje politieagent spelen. Zorgen voor mensen. En controleer of ze zich ook echt aan de regels hebben gehouden. En in elke groep heb je mensen die het er niet mee eens zijn. Die Corona is niks. En: het kan me niet schelen. En bla bla bla.
We zien het nu steeds meer omdat mensen gefrustreerd raken. Maar zelfs in die tijd kwam je mensen tegen die zeiden: dit is een hoop onzin. Je weet wel? Waarom moeten we dit spul dragen? En waarom doen wij...
Zelfs in...
We hebben echt bubbels, in de Tour de France, afgezien van de wielerzone. En wat ik ook moet zeggen: toen ik in Nice aankwam, was het een rode zone. Maar het was alsof er niets aan de hand was. Je weet wel?
Ik weet niet of je Nice kent, maar ze hebben een heel mooi gebied, met alle pubs en bars en restaurants. Ik moest op een dag door dat gebied fietsen. Omdat ik niet door de rest van de stad kon komen. Te veel drukte. En ik was verbaasd hoeveel mensen daar daadwerkelijk liepen en zaten. Maar behalve de plek waar geracet wordt en de technische zone met de tv-studio's en dat soort dingen, heb je ook wat wij noemen: zones de vie. En dan zijn er nog alle cateringunits, de vrachtwagens waar ze eten klaarmaken. En het was ook veel kleiner, omdat veel journalisten gewoon niet kwamen opdagen. Amerikaanse tv, ze zijn niet naar Frankrijk gekomen. De catering was dus kleiner. Bijvoorbeeld: Orange en France tv, ze gebruikten hetzelfde restaurant maar niet tegelijkertijd. Om minder koks en dat soort dingen te hebben.
Je zei eerder dat je een beetje een bubbel had met je team, dat bouwde dat op.
Waren er behalve in de restaurants nog andere maatregelen om die bubbels uit elkaar te houden?
De bubbel in de zone de vie was dat we onze eigen...
We hebben zoiets als twee vrachtwagens en tussen die vrachtwagens zit zo nodig een dak. En daar hebben we houten tafels. Maar vroeger hadden ze houten banken waar je op kon zitten. Nu hebben ze het veranderd in stoelen. Je kunt dus uit elkaar gaan. Je hoeft niet naast elkaar te zitten.
Je kon je eigen aardappelen niet meenemen. En je kon niet meer vals spelen op het toetje. Omdat ze het aan jou zouden overhandigen. Op je bord.
Maar een andere goede vraag is waar u naar vroeg buiten de zone de vie. Wanneer je naar de aankomstlijn moet. Ik bedoel, ik heb zelf een all-clearance badge. En de meeste jongens hebben badges waarop ze kunnen bewegen, zolang ze maar bij hun structuren kunnen komen. Maar dit jaar hebben ze een andere bubbel gemaakt voor de racers en voor de bussen.
Dus op een dag liep ik, zoals gewoonlijk, en werd ik tegengehouden door een bewaker. En hij zegt: Stef, daar mag je niet heen. Ik zei: hoe bedoel je? En ik liet hem mijn badge zien. Hij zei: nee, dit is een andere bubbel. Dus de mensen uit die bubbel konden naar de aankomstlijn komen. Maar ze hadden een badge met een andere kleur. En er werd gesuggereerd dat je ze niet zou aanraken. Je zou niet eens de hand schudden. Niets.
En sommigen van hen werkten echt zo. Ze stonden zo'n twee meter van je vandaan en zeiden: pas op, ik moet naar de fietsers en dat soort dingen. Toen ik bijvoorbeeld Prudhomme ontmoette, was het anders, weet je? Normaal gesproken is het als een klap op de schouder. Nu stonden we twee meter uit elkaar en waren aan het praten. En praten is moeilijker. Gesprekken worden dus vaak korter.
Ja, ik heb een deel van de Tour de France bekeken en ik merkte dat er op sommige punten nogal wat mensen waren. Zelfs bij de finish. Hoe deed uw organisatie het toen met...
Omdat ze heel streng voor je waren, in het hebben van dat soort bubbels. Maar dan, plotseling, is er een menigte daar. Hoe werd dat aangepakt?
Nou, het werd eigenlijk afgehandeld door onze eigen beveiliging, maar nog meer door de lokale beveiliging. Het was de taak van de lokale politie en lokale veiligheidsmensen om ze weg te houden. En ze konden niet over de barrières komen. Wat ze normaal gesproken niet kunnen. En zelfs de pass-throughs, waar het publiek over de finish kan als er geen race gaande is, waren zeer beperkt. Maar het verbaasde ons soms, weet je, dat we aan het werk waren...
En na de race probeerden we aan het werk te gaan en moesten we wachten omdat er een te grote menigte was. En het was nog meer in de bergen, weet je? Niet zozeer bij de aankomstlijn, maar in de bergen, waar geen barrières zijn. En ik denk...
Dan weer, wij...
Voor ons...
Want je had de bubbel van de fietsers en de bubbel van de crew, en we hadden echt geen contact met de supporters, met de drukte, met de mensen. Dus voor ons was het niet echt een groot probleem. Maar nogmaals, het had ervoor kunnen zorgen dat het virus zich onder het publiek verspreidde. Dat weet ik niet. En het is een open vraag. Ik denk dat de Tour de France een van de weinige grote sportevenementen was die dit jaar door kon gaan. Ik moet zeggen, zoals elke dag...
Het is ook mijn taak om naar de dagelijkse briefing te gaan. Waar de Directeur des Sites, Stephane Boury, een korte briefing houdt. Praten over de afgelopen dag en de dag die komen gaat. En de gevolgen en de moeilijkheden en dat soort dingen.
Normaal hebben we een Casse-croûte, snap je? Een sandwich. Het gebeurde bijna nooit omdat het niet werd gedaan. Het grote verschil was ook dat je...
In de Tour de France heb je les préventeurs. Dat zijn de mensen die controleren of je je veiligheidsspullen aantrekt als je een ladder opklimt. Nu waren ze gefocust op het dragen van het masker en het wegblijven, afstand houden. En daar hadden we iets van: als je bepaalde structuren opbouwt...
We bouwen bijvoorbeeld de perstribunes. We hebben een bemanning die alleen rond die structuur blijft. En na een paar dagen, die dames, zagen ze dat mensen in het masker aan het zweten waren en dat is niet praktisch. Dus zeiden ze: oké, elke groep mag, binnen de groep, het masker afdoen. Zolang je maar binnen blijft. Als je naar buiten gaat, zet je je masker weer op. Helaas klaagde het publiek na drie of vier dagen, allereerst in steden, dat er mensen zonder masker in de Tour aan het werk waren. En het ging richting de pers.
En ten tweede zag je enkele jongens die vergaten hun masker weer op te zetten toen ze uit de bubbel kwamen. Het was niet met opzet, maar, weet je, je...
Ook nu denk ik nog wel eens: nou, ik ben mijn masker vergeten.
En de dames zeiden: het spijt ons u te moeten vertellen, maar we hebben weer een generaal die het masker opzet. Niet meer binnen de bubbels. En dus zette iedereen een masker op.
En hoe zat het met de nervositeit binnen de organisatie, dat er iets zou gebeuren? Of was alles redelijk onder controle?
ASO is een ijzersterke organisatie. Ik bedoel, dat hoef ik je niet uit te leggen. Ze zijn dus behoorlijk zelfverzekerd. Maar ze waren heel erg bang, laat ik het zo zeggen.
Bijvoorbeeld: als één van de vijftig mensen die met mij werken in de Tour ziek zou zijn geworden, dan hadden we allemaal in quarantaine moeten gaan en stoppen. Er zou dus geen finishlijn zijn geweest. Letterlijk. Wij bouwen de structuur. De finishlijn.
Het was dus een grote zorg. De jongens die bouwen...
De jongens van andere bedrijven die elke dag de logo's op de vloer schilderen en de slagbomen en de reclame plaatsen. Het is één team en ze slapen in bussen. We slapen...
Velen van ons sliepen apart in kleine kamertjes. Sommigen van hen slapen samen, twee mensen in één vrachtwagen. Bij andere maatschappijen hebben ze soms van die grote bussen, waar je in kunt slapen.
Dus ze waren bang dat als één man de ziekte zou krijgen, of zelfs positief zou worden, het een ramp zou kunnen zijn. Gelukkig, en dat is een van de dingen die ik me herinner, werd niemand ziek.
Het was ook: als je geen mondkapje droeg en twee keer betrapt werd, werd je op een bus gezet en ging je terug naar huis.
Was er een back-upplan? Want je zegt: als je team...
Als een van jullie ziek werd, moest je naar huis.
Stond er een back-upteam, zoals het uwe, klaar om het in dat geval over te nemen?
Ja, we hadden mensen en natuurlijk, zoals ik al eerder zei: départs, Relais étapes, arrivée zijn al verschillende bubbels. Zelfs op de aankomstlijn, binnen die mensen, had je bubbels.
Je had kunnen testen en misschien hadden sommigen van hen kunnen blijven. En we hadden natuurlijk mensen stand-by die meteen naar Frankrijk hadden kunnen gaan. Maar ik denk dat we onszelf gelukkig mogen prijzen dat zoiets niet is gebeurd.
Ik denk dat hier ook een dosis geluk mee gemoeid is. En toen ik gisteren met een van de jongens sprak, zei hij: laten we hopen dat de nieuwe virussen zich niet te veel verspreiden.
Want tegenwoordig is het de nieuwe. Het verspreidt zich een stuk makkelijker. Dus het zou kunnen...
Maar nogmaals, we zijn nog ver weg en iedereen is optimistisch. Maar we voelen hetzelfde.
Zoals ik je al zei: ik doe dingen voor Tomorrowland. Met mijn twee maatjes in Shellter. En het is hetzelfde. Als Glasbury wordt afgelast, zeggen mensen: wow, wat gebeurt er? Met de Tour was het hetzelfde. En toch...
Ik heb een aantal collector's items. Ik heb namelijk een boek van de Tour de France in augustus en september. Het is nog nooit eerder gebeurd. En ik ben niet iemand voor verzamelobjecten. Maar bij wijze van spreken was het echt iets uitzonderlijks.
En als je het hebt over veel mensen op de weg, moet ik zeggen dat het voor ons een aangename verrassing was. Dat er tijdens het rijden bijna geen verkeer was. In juli kom je in sommige weekenden op rode snelwegen en zit je vast.
Bedankt, Stef, voor het delen van dit backstage verhaal van een inspirerend evenement vorig jaar.
Ja.
Hartelijk dank.
En jij, thuis, bedankt voor het kijken naar onze show. Ik hoop je volgende week te zien.
