Transcript
Dag Tom.
Hallo, dag Kevin.
Ja, we zitten in volle Corona-crisis en toch gaan we vandaag praten over de toekomst, hé. Want jij bent trendwatcher en we gaan over evenementen in 2021 praten.
De eerste vraag die we ons moeten stellen: gaan er evenementen in 2021 zijn?
Kevin, ik hoop van wel.
Maar dan moet je gewoon zeggen: ik ben inderdaad trendwatcher. Futurist. Maar wij hebben geen glazen bol. Ik denk...
Wat ik belangrijk vind om over na te denken, is dat we, als we kijken naar heel de Corona-crisis nu, is dat je dat niet ziet als een tijdelijk fenomeen. Hoe hard dat ook mag klinken.
Maar als je dat benadert vanuit een marathon in plaats van uit een sprint, dan ga je het plotseling op een andere manier bekijken. Bijvoorbeeld: in een sprint-modus ben je soms nu je klanten aan het benaderen of ben je misschien iets aan het organiseren, dat je denkt van: oké, het is niet perfect, maar vlugvlug en het is in orde.
En we hebben iets.
En we hebben iets.
Maar vanuit een marathon-houding, moet je nadenken van: ja, maar is dit iets dat we aan onze klanten willen geven? Met het oog op de volgende vijf jaar.
Ik zeg niet dat dat nog vijf jaar gaat duren, hé. Probeer die marathon-houding een keer vast te nemen. En probeer na te denken van: wat als dit nu niet iets is, dat zomaar snel gaat opgelost worden?
Ja, want iedereen zit vandaag een beetje te wachten op het vaccin. En als het vaccin er is, dan is alles opgelost.
Ja, dat hopen we. Dat hopen we. Maar ik ben geen viroloog. Ik ga er echt geen uitspraken over doen. Alleen merk ik: ik heb in maart-april een lezing gegeven voor HR toen. Van: mensen, zorg dat uw oplossingen die je bedenkt, gericht zijn op de volgende twee jaar. En ik heb toen heel veel tegenwind gekregen. Want iedereen dacht toen: ja maar, dat is goed voor een week of twee. En dan gaan we wel terug aan het werk.
Ik ga dat gewoon herhalen. Ik ga gewoon zeggen van: mensen, probeer nu na te denken op een iets langere termijn. En probeer antwoorden te zoeken die voor u in orde zijn. Als je denkt dat het vaccin snel gaat komen en dat dan vlug evenementen gaan terug in orde komen, dan gaan we nu wachten tot back-to-business. We wachten, we hebben een wachtende houding, tot alles terug in orde is.
Als je de oefening doet van: ja maar, wat als dit langer gaat duren? Dan kan je niet meer wachten en dan moet je, op één of andere manier, op creatieve oplossingen komen. En soms wil dat zeggen dat je uw business gaat volledig moeten herdenken. En dat is niet gemakkelijk. Maar ik denk wel dat het nu het moment is om dat wel te doen.
Er zijn nog dingen mogelijk, hé. We zien ook terug dat er...
Kleinere evenementen kunnen wel. Dus je zou lokaler kunnen gaan spelen, misschien. De mensen van de WHO, die zeggen ook van: ja, er zijn dingen die we vandaag kunnen doen. En dat is in ieder geval ermee leren leven, dat dat virus er is.
Ja, binnen dat kader zijn ook dingen mogelijk. En dan zijn de business modellen die we tot hiertoe hadden, waar evenementen het volledig moesten hebben van drank- en ticketverkoop enzoverder, misschien niet meer realistisch. En dat snap ik. Maar misschien zijn er wel andere dingen mogelijk.
Ja, absoluut. Absoluut. Ik heb dat al, voorbije jaren, met jou aan het bespreken geweest. Hoe interessant figital is. Waar dat digitale en fysieke in elkaar kunnen overlopen. En waar je misschien iets kan organiseren voor tien-twintig man. In een soort van vip-sessie. Maar waar er 100 andere mensen, 200, 500, 1000 andere mensen, kunnen online inloggen en ook mee gaan volgen. Waar die twee elkaar versterken. Daar hebben we veel over gepraat. En dan zie je dat dat nu wel kan versneld worden. Een dat is typisch aan een crisissituatie. Een crisissituatie gaat bepaalde zaken, die aanwezig zijn, potentieel gaan versnellen. Denk maar aan de manier hoe we technologie gebruiken. Hier. Dit. Onze manier van werken. Dat is niet tof, hé, Kevin. Deze manier van werken. Het is veel leuker om naast u te zitten, hé.
Dat is waar.
Maar deze techniek bestaat al een tijdje. En plots zie je dat wel versneld gebruikt worden. En er zullen wel ook een aantal positieve eigenschappen zijn, aan deze manier van werken. En misschien ga je wel, mettertijd, merken van: oké, we hebben dat nu x aantal maanden moeten doen. En ik heb eigenlijk dit en dit geleerd. En ik wil dat op deze manier gaan inzetten. Terwijl je daarvoor, sowieso, alleen maar in uw traditioneel format bleef.
We hebben ter voorbereiding van de aflevering ook wat op en af zitten mailen. En je had dan ook nog een aantal dingen aangegeven, waar je zei van: daar moeten we het zeker over hebben.
Eentje denk ik dat één is waar we de afgelopen tijd al heel veel over geleerd hebben en dat is hygiëne. Ik denk dat de helft van de evenementenbedrijven nu ondertussen ook hygiëne-oplossingen in alle mogelijke vormen aanbieden. Voor supermarkten enzoverder.
Wat ik wel interessant vond, en dat moet je eens voor de kijkers uitleggen, is dat jij daar verder in begint na te denken. Van: hoe kan je daar, op zich, iets mee gaan doen op een evenement?
Ja, wel, hygiëne is een belangrijke, hé. Ik vind dat ongelooflijk straf.
Ik heb heel veel oefeningen, trendoefeningen, gedaan. Change-oefeningen gedaan. En uiteindelijk, vanaf dat het gaat van het mooie verhaal over de potentiële toekomst naar echte realiteit, wat we vandaag gaan doen, dan zie je dat mensen het vaak heel lastig krijgen. En moeite hebben om zich effectief aan te passen. En dan moet je toch wel chapeau zeggen, hoe hard iedereen, en ook de evenementensector, zich heeft moeten aanpassen. En dat is eigenlijk...
Van de ene dag op de andere is dat gebeurd. Van de ene dag op de andere zijn onze kinderen constant hun handen beginnen wassen. Daarvoor was dat echt een gezaag, elke keer voor het eten: ga nu uw handen gaan wassen. En nu is dat een automatisme. Mensen komen binnen, wassen hun handen. Mensen gaan de winkel binnen, wassen hun handen. Dus eigenlijk is dat een change die heel hard gebeurd is. En die noodzakelijk is. En dan zie je natuurlijk dat evenementen, winkelbeleving...
Die moeten voortdurend alles gaan opkuisen. En jij moet overal uw handen gaan wassen. Nu, dat is een feit. Ik bedoel, ik denk niet dat ik daar iets nieuw, inderdaad, over vertel, Kevin. But what's next?
Inderdaad, je hebt al prachtige voorbeelden van scanners en noem maar op. Maar ik zou het naar zijn basis gaan brengen.
Ten eerste: ik ga niet meer naar de winkel. Alleen maar als het hoogst noodzakelijk is. Waarom? Je moet maar eens gaan zeggen: ik ga kleren kopen en ik doe drie, vier winkels. Na de derde winkel beginnen uw handen zodanig hard te stinken, dat je er niet meer gelukkig van wordt.
Net hetzelfde met een evenement. Als ik naar een evenement kom, ik moet mijn handen daar beginnen wassen. Met een product waar ik echt van gruwel. En dan heb ik geen goesting. Weet je, als je naar een evenement gaat, dan wil je koffie ruiken. Dan wil je verrast worden. En nu, de eerste ervaring die je hebt, is gewoon...
En ik heb het ondertussen echt al wel een paar keer meegemaakt op een evenement waar ik heb mogen spreken. Uw handen stinken. Hoe komt dat? Ja, simpel. Die producten, daar is massaal veel vraag naar. Dus die producten die je nu koopt, zijn niet allemaal van de beste. Dat is heel logisch. Maar er zijn wel alternatieven voor. Je kan, bijvoorbeeld, nu al geur-droplets laten vallen in uw sanitizer. Waardoor de geur veel aangenamer wordt.
Sowieso, op lange termijn, zou het wel interessant zijn om te gaan nadenken: wat is de geurbeleving die ik wil geven, als mensen binnenkomen, op hun handen? Een beetje zoals we eigenlijk al bij evenementen bezig waren: de geurbeleving van een evenement. Dat waren...
De eerste stappen werden daar wel in gezet. Maar wat kan het nu rechtstreeks naar uw handen gaan?
Simpel voorbeeld: als je een restaurant binnen gaat, wat ga je ruiken? Wat gaat u zin geven in eten?
Niet die ontsmettingsgel die we vandaag smeren.
We kunnen dit soort van systemen...
Ofwel ruiken uw handen volledig naar de alcohol. Ofwel ruiken uw handen tegenwoordig naar, ik weet niet, rotte eieren of zoiets. Dit is oké vanuit een sprint-modus. Klanten, die pikken dat vanuit een sprint-modus. Maar klanten komen niet een derde keer terug naar u. Die hebben er geen zin in.
Dus ik denk dat we bijna moeten gaan nadenken over geur-sommeliers. Zoals je in de wijn, de juiste wijn kan kiezen. Misschien moeten we nu ook gaan nadenken over de juiste geuren per evenement. In het één gaan we een andere geur kunnen hebben, soms zeer onbewust, dan in het ander. Ik vind dat een heel tof idee. Wie zijn de geur-sommeliers voor onze handgels.
Nu, ik vind het wel boeiend dat je dat zegt. Want ik ben inderdaad onlangs naar een restaurant geweest dat daarmee bezig was. En het feit dat je die handgel gebruikt en denkt van: oh, dat ruikt lekker. Dat gaf wel een gevoel van: ik ben hier welkom.
Ja. Ja, natuurlijk.
Tegenwoordig, bijna de meeste handgels die je thuis gebruikt, ruiken lekkerder dan die die in de winkels of op evenementen komen.
Dat is een beetje zoals je in de koffiewereld hebt gekend. Op een zeker moment was de koffie thuis gewoon lekkerder dan wat je in toprestaurants kreeg. En zij hebben zich daar ook helemaal moeten gaan aanpassen. En dat is niet iets wat je onmiddellijk doet, hé. Ik bedoel: er is effectief een tekort en het is niet gemakkelijk om lekker geurende handgels te gaan vinden. Maar nu zie je al innovaties. Met die droplets. Je ziet het veranderen en ik denk dat je nu echt wel moet op zoek gaan naar: hoe kunnen we onze klanten, gasten die binnenkomen, op een veel aangenamere manier verrassen? En het begint bij de eerste handeling en dat is dat geurtje dat je opdoet.
Ja, Tom, een andere trend die je de afgelopen jaren ook al wel eens aangeraakt hebt, maar die nu heel erg actueel wordt, is alles wat met wellbeing te maken heeft. Zie je dat ook nog verder evolueren?
Ja, die wellbeing is een heel belangrijke nu.
Ik denk, en ik heb ook een beetje schrik, naar de herfst- en winterperiode hierom. Mentale gezondheid wordt echt een issue waar we serieus moeten over gaan nadenken. We mogen niet alleen nadenken over het virus maar effectief over mentale gezondheid.
Nu, wat is er gebeurd? Het moment dat mensen zijn thuis gezet geweest. Het eerste dat men is gaan doen, en dat zie je in elke crisis, men probeert gezelligheid te creëren. Men probeert houvast te gaan creëren. En dan is men het thuis heel gezellig gaan maken.
Adore Me, op een zeker moment contact mee gehad, die mensen, die hebben hun verkoopcijfers van lingerie waanzinnig zien dalen. Terwijl de verkoopcijfers van pyjama's gewoon door the roof zijn gegaan. Dus mensen zijn allemaal lakentjes, dekentjes, kussentjes...
Alles heel, heel gezellig, hé. Nesting noemen ze dat, hé. Een heel gezellige omgeving gaan creëren. En die verkoop...
Of je nu nadenkt over gezelschapsspelen, Netflix-abonnementen... Dat is gewoon allemaal echt enorm, enorm gegroeid. Nu, men is meer gaan doen, hé. Men is ook hun eigen community gaan herontdekken. De eigen buurt gaan herontdekken. En dit soort van zoektochten naar: hoe kunnen we ons gezond houden? En ik denk, voor heel veel mensen, is dat wandelen en lopen geweest en fietsen. Ik denk dat bijna iedereen van onze leeftijd trouwens, Kevin, een fiets heeft, tegenwoordig. Dit was al aan de gang en dit is nu versneld. Dan zie je terug: met crisissen kunnen bepaalde zaken, die reeds aanwezig zijn, een versnelling krijgen.
Net voor de crisis zijn een paar artikels verschenen waarin ik verteld heb over de opkomst van het stappen bij jongeren. Stappen werd populair. Het is een log-off moment. Het is een moment om de natuur in te gaan. Het is een moment om echt een diepgaande conversatie te hebben met vrienden. En we zagen dat echt groeien. Dat is nu gewoon geëxplodeerd. Fietsen, wandelen. Zolang we maar kunnen bewegen. En dat is schitterend aan één kant. En dat heeft heel veel potentie. Alweer: wat kan hiervan gebruik gemaakt? Dat zijn de e-bikes. Ik denk: in de volgende weken, maanden, gaat de verkoop van e-bikes sensationeel groeien.
Maar terzelfdertijd moet je wel de vraag gaan stellen van: oké, dit is de manier hoe we ermee om gegaan zijn. We hebben het ons hier gezellig gemaakt. We zijn naar buiten gegaan. We zijn gaan wandelen. We zijn gaan fietsen. Maar het is goed weer geweest. De maanden mei, juni, waren fantastische maanden. We zitten nu in de zomer. Maar wat gaat er gebeuren vanaf dat het donkerder wordt? Als het sneller donker wordt. Als het kouder is. Als het regent. Gaan mensen het wel zien zitten om nog zoveel naar buiten te gaan? En ik vrees dat er heel veel mensen gaan binnen blijven.
En dan komen we terecht bij een trend die we vorig jaar hebben samen besproken. Dat is eenzaamheid. Het opgesloten zitten. Je kan misschien wel duizend vrienden hebben op Facebook. Maar dat contact is heel belangrijk.
En zie je dan daar een opportuniteit voor de evenementensector, om met dat gegeven iets te gaan doen?
Ja, absoluut. Absoluut.
Ik denk dat we mensen gaan samenbrengen. Ook al is het kleinschalig. Is echt zeer belangrijk en is misschien nog nooit zo belangrijk geweest. Uiteindelijk zijn we...
Met z'n allen hebben we...
Ik denk dat de Corona-periode de geschiedenisboeken gaat ingaan als dé grote shift in gebruik van technologie.
Dus, we zijn met z'n allen thuis gezet en zijn allemaal Skype, Zoom gaan gebruiken. Zoom is gebruikt geweest om enigszins nog te connecteren met mensen. Van collega's, klanten tot familie, hé. Heel veel drinks met familie, vrienden werden via Zoom georganiseerd. En daarin zag je - en daar moet je echt mee opletten - dat heel veel bedrijven, merken, ook evenementen zijn op gaan inspelen. En we zijn Zoom-events gaan organiseren. We zijn bedrijven, die normaal gezien...
Waar je kan gaan eten. Die hebben nu gezegd: ah, kijk, kom uw eten afhalen. En connecteer jullie dan via Zoom. En we brengen iedereen samen. En we kunnen gezellig met elkaar wat chit-chatten en lekker eten. En, echt, de één na de ander is Zoom gaan gebruiken om op die manier nog in contact te staan met gasten, met klanten. En op zich is dat niet slecht. Maar naarmate dat verder en verder ging, zagen we dat er, steeds meer, in plaats van Zoom-fans, Zoombies ontstonden.
Zoombies staat voor de Zoom-zombie. De Zoombie. Want wat blijkt nu? Psychologisch gezien. Dat is dat we elkaar wel zien. Op dit moment, Kevin, wij zien elkaar. Maar wij voelen geen fysisch contact. En deze discrepantie tussen elkaar zien maar elkaar niet voelen, zorgt dat wij waanzinnig vermoeid geraken. En heel snel afhaken. Ons zeer moeilijk kunnen concentreren. En focus is sowieso, de afgelopen jaren, al één van dé topics om over na te denken. Ook voor de evenementensector. Maar dan zie je dat, nu, Zoom het nog extremer maakt.
Ik heb een artikel gelezen van een psycholoog die het zelfs vergelijkt met een rouwproces. We zien het beeldje. Maar we voelen geen connectie meer. En dat maakt ons eigenlijk niet alleen vermoeid maar zelfs verdrietig. Vandaar dat mensen het lastig hebben met al die vergaderingen. En dan moet je echt gaan opletten, als evenementensector, dat je niet echt volledig mee in dat Zoom-gegeven gaat. Want eigenlijk, mensen, achteraf, voelen zich niet zo goed. Ook al geef je knappe content en is het niet erg om dat af en toe te doen.
Maar mensen samenbrengen is echt wel waanzinnig belangrijk en zal alleen nog maar belangrijker worden. Al is het maar in kleinere omgevingen. Dit is vandaag een luxe.
Wil je toch de virtuele toer opgaan? En ben je een beetje experimenteel van aard? Dan raad ik je aan om de wereld van, ofwel Fortnite, ofwel de wereld van Second Life, te gaan herontdekken of ontdekken. Want we hebben gezien: heel de e-sports, die wereld is echt waanzinnig gegroeid, de afgelopen maanden. Als onze jongeren, of misschien wij als volwassen mensen, Fortnite spelen en met anderen in contact staan en met elkaar aan het chatten zijn, dan hebben we dit Zoombie-gevoel niet. En dan blijkt dat, als je een virtueel figuurtje inneemt, en met dat virtueel figuurtje rondloopt en converseert, we geen last hebben van dat Zoombie-fenomeen. Dus, als je naar, bijvoorbeeld, een wereld als second life gaat en je gaat daarin je evenementen...
Wat echt, I don't know, 12 jaar geleden, 13 jaar geleden, de toekomst, zogezegd, was, maar dat is in elkaar gestort. Maar dat lijkt, precies, nu een nieuwe potentie te hebben. Om mensen te gaan samenbrengen en op die manier niet aan het Zoombie-fenomeen te lijden.
Misschien op die manier, gewoon met uw team, een mini-evenementje opzetten. Om gewoon bij het team te zien van: hé, oké, we zien elkaar wat minder, we zijn wat minder actief. Maar laat ons op deze manier eens zien, wat er mogelijk is, als evenement. Eerst met uw team experimenteren. Misschien met één vaste klant eens experimenteren. En dan, misschien, zien, wat we er echt mee kunnen gaan doen. Fortnite. Uw volgende team meeting. Uw volgende management meeting. Doe dat eens terwijl je Fortnite speelt. En zie wat het effectief doet met u. Speel er wat mee. Ik denk dat...
Misschien moeten we nu ook een oproep doen, gewoon voor spelen. Voor experimenteren. Ik denk dat alles wat je nu kan leren...
Ik vind dat heel, heel jammer dat heel veel opleidingsbudgetten van bedrijven nu on hold gezet zijn. Want nu is het hét moment om te leren. Nu is het hét moment om dingen uit te proberen, om te experimenteren. En alles wat je nu nieuw leert, in deze heilige context, kan er misschien later voor zorgen dat je ofwel een rol te spelen hebt, ofwel een volledig nieuw aspect kan toevoegen aan de business as usual.
Want, dat is misschien dan positief, we gaan, one way or the other, terug naar business as usual. Dat is altijd zo. Elke extreme crisis, at the end, gaan we terug naar vroeger.
Ik bedoel: neem 9/11-crash. We zijn terug beginnen reizen.
Neem de bankencrisis. Wij zijn ons geld terug gaan toevertrouwen aan de banken.
At the end, it's business as usual. Alleen blijven een aantal zaken over.
Bijvoorbeeld: als we nu nog willen reizen, dan moeten we door heel veel controles. Heel veel security-controles. Dat is er overgebleven.
En net hetzelfde ga je zien met de evenementensector. Uiteindelijk gaat het business as usual zijn. Maar er gaan een aantal dingen fundamenteel veranderd zijn. Er gaan een aantal dingen zijn, binnen een jaar, binnen twee jaar, binnen vijf jaar, als het terug business as usual is, die we voor normaal aanschouwen. Net zoals met die security lines. We beschouwen dat nu als normaal. Daarvoor kon je dat niet plotseling gaan doen. Je kon niet...
Voor 9/11 kon je niet mensen massaal door deze extreme vorm van tracking en security...
Dat gaat niet.
Niemand zou het accepteren.
Naomi Klein noemt dat, in een jaren '90 boek nog, de shockdoctrine. Is er een shock, dan kan je dingen gaan veranderen. En nu is het hét moment voor de evenementensector.
Wil je nu 100% gaan voor sustainability? Nu is het moment om ervoor te gaan.
Wil je 100% gaan voor digitaal? Wil je geen cash meer hebben? Maar heb je altijd problemen met zowel gasten, als potentiële klanten, die altijd maar over cash praten? Nu is het moment om de volledige shift naar digitaal te gaan. Nu is het moment om volledig de shift te maken naar het cashless reserveren, organiseren op het moment zelf. Nu is het moment. Nu kan je klanten meenemen. Kan je zeggen van: mannen, hygiëne. Alles moet proper zijn. Clean desk. Wij gaan nu in onze kantoren overal clean desk organiseren. Dit is vóór Corona onmogelijk om zomaar te gaan doen. Mensen gaan protesteren. Nu kan je dat doen.
Nu is het moment om een aantal dingen aan te pakken en effectief te gaan veranderen. En tegen dat we terug naar business as usual gaan, wie weet zit je dan, als evenementenindustrie, in een veel meer sustainable verhaal. In een cashless verhaal. In een veel meer digitaal aangelegenheidsverhaal. En misschien zit je in een figital wereld, waarin je elk evenement, mensen zowel online als offline kan samenbrengen. Veel meer volk kan bereiken. Veel meer impact kan hebben. En misschien zelfs veel meer inkomen kan hebben.
Ja, Tom, ik vind dat een mooie om mee af te sluiten. Zo zit er toch nog een positief vooruitzicht. Waar we vandaag mee aan de slag kunnen.
Dank je wel om jouw inzichten te delen.
Graag gedaan, Kevin. En volgende keer hopelijk in real-life.
Ja, ik hoop het ook. Absoluut.
En u, beste kijker, bedankt voor het kijken en alweer tot volgende week.
