Transcript
Vandaag praat ik met Cyriel Kortleven over ladders en bananen in de eventbusiness. Wil je weten hoe dat zit? Gewoon verder kijken.
Dag Cyriel, welkom in de studio.
Goeiemiddag.
Ladders en bananen, nou moet je me toch eens vertellen wat je daar precies mee bedoelt.
Ladders en bananen. Wat ik in heel veel organisaties zie, is dat mensen eigenlijk pas creatief worden of voor verandering openstaan, als er echt een probleem is. En in mijn metafoor is dat een bananenschil. Een bananenschil die op de grond ligt. En wat doet men dan heel vaak? Men heeft meetings, management erbij, een paar consultants erbij. En dan komt men met een oplossing, maar de oplossing is vaak: een ladder. Dan denk je van, ja, een ladder erover zetten, dat is toch niet de meest efficiënte oplossing. En dat klopt, maar het werkt wel. Weet je wel, als mensen over die ladder lopen, dan valt men niet over die bananenschil. Dus wat gebeurt er, men zegt van, die ladder wordt vanaf nu de nieuwe regel, de nieuwe manier van werken, dat is onze cultuur. En zeker omdat de wereld snel verandert heb ik het gevoel dat in heel veel organisaties nog heel wat van die laddertjes staan. Van die inefficiënte regels of formules die we ooit bedacht hebben, die werken, maar die eigenlijk nu niet meer efficiënt zijn. Maar we blijven er braaf over lopen omdat dat een gewoonte is geworden.
We hebben het zo vaak gedaan, dat we eigenlijk niet meer weten dat we er eigenlijk last van hebben.
Maar wat zou dat dan bijvoorbeeld in de evenementensector concreet kunnen zijn?
Bijvoorbeeld een aantal dingen die heel vaak terugkomen. Dus waar mensen vaak over klagen, merk je ook van, we hebben geen tijd om met elkaar te netwerken. Nee, we plannen die events ook vaak helemaal vol. Van minuut één dat mensen binnenkomen totdat ze weggaan. En dat is voor mij een soort laddertje. "Ja, maar we moeten de mensen toch kwaliteit en we moeten ze toch inhoud bieden?" Nee, soms is het juist goed om, laat er maar eens een uur vrije ruimte tussen. Of die gadgets. Weet je wel, op het einde moeten we de mensen nog allerlei sponsormateriaal meegeven. Ja, dat is zo gegroeid maar op dit moment, de wereld waarin we nu leven zou dat misschien op een heel andere manier georganiseerd kunnen worden. Dus dat zijn voor mij van die laddertjes...
Dus het is eigenlijk ook van die gewoontedingen die we altijd al gedaan hebben…
Ja.
…durven loslaten.
Inderdaad. En daar kun je eigenlijk ook een hele eenvoudige techniek op loslaten. Ik noem dat de assumpties doorbreken. Wat zijn assumpties? Dat zijn eigenlijk gewoontes die we altijd doen. Dus je kunt eens gaan zitten van: wat is er nu typisch aan een event? Er komen mensen, we hebben een startuur, we hebben een einduur. De flow is meestal hetzelfde. We hebben een keynote, we hebben wat workshops, we hebben een borrel, en dan gaan we weer naar huis. Dus van dat soort zaken kun je een lijstje maken en dan, de techniek werkt als volgt. Dan ga je ofwel een van die assumpties doorbreken...
Geen gasten?
Bijvoorbeeld. Of geen gasten fysiek aanwezig.
Ja, dat kan ook zijn.
Oh wacht, we hebben een online-event. Of je gaat ze extreem doortrekken. Dat je zegt, we gaan nou eens echt een 24-uurs… en elke minuut plannen we iets. En daar zijn –ik ben even aan het zoeken– wel een paar leuke voorbeelden rond te vinden. Bijvoorbeeld eigenlijk een beetje wat je aangeeft, heel vaak weten deelnemers, lang op voorhand, waar ze naartoe gaan. Ze weten de plek, ze weten wie komt spreken, en alles moet helder zijn. Dat is een beetje een assumptie. Je zou dat kunnen doorbreken. Er is een reeks, ze zijn nu in Engeland begonnen, dat heet de Lost Lectures. Hoe werkt het? Je komt op een soort mailinglist te staan, en een paar uur op voorhand dus we zouden nu een mailtje kunnen binnenkrijgen: hé, vanavond is een Lost Lecture. Je weet niet wie komt spreken, je hoort op dat moment pas de plek waar je naartoe moet. En degenen die kunnen, die gaan. En dat blijkt echt wel een groot succes te zijn.
Ja?
Want mensen houden wel van die verrassing: wie gaat het nu zijn? Het is ook een soort community. Weet je, want je moet al op die mailinglist staan. "Weet je wat ik gisteren heb meegemaakt?" Het is echt weer een vernieuwing in plaats van..
Maar dan denk ik weer in bananen natuurlijk, als je zoiets organiseert; je moet catering voorzien. Voor hoeveel mensen moet je dan voorzien?
Wat ze daar volgens mij doen is zeggen: maximum honderd. Dus ze doen er echt ook iets exclusiefs. En de eerste honderd die gereageerd hebben…
Die mogen.
Die komen. Dus daar kun je dan ook weer mee spelen. Je moet ook weer gaan kijken hoe zou je dat dan anders kunnen doen. Een ander event dat ik tegenkwam vond ik ook wel heel boeiend. Was een silent conference. Ik had er niet van gehoord. Ik dacht silent conference, mag je waarschijnlijk de hele tijd niet babbelen.
Wat houdt dat dan in?
Nee, het gaat er over: normaal hebben wij één spreker op het podium, en iedereen luistert. De silent conference werkt als volgt. Je hebt vier of vijf sprekers die gewoon simultaan hun verhaal brengen. Dus ze staan op verschillende hoeken in de zaal.
Ze hebben hun slides, ze brengen hun verhaal en ze hebben een microfoontje bij zich. En de mensen in de zaal –allemaal losse stoelen– hebben een wireless headset op, en die kunnen kiezen: “Nu ga ik even naar daar luisteren en dan moet ik naar knop nummer 3", en dan kun je dat verhaal volgen. En denk je na een kwartier, dat heb ik nu wel gehad, dan draai je om en dan luister je naar iemand anders.
Dat is ook wel spannend als spreker.
Absoluut.
Is er nog iemand aan het luisteren?
Je weet het niet. Je weet eigenlijk niet of mensen aan het luisteren zijn. Maar op zich is het wel mooi om… Ik denk ook niet dat je een heel event zo moet organiseren? Maar het zou mooi zijn om een deel, een uur, met drie sprekers tegelijk. Weet je, en kijk maar naar wie je wil luisteren. En wie weet kun je zelfs achteraf een kleine discussie houden. “Hé, je hebt nu naar verschillende sprekers kunnen luisteren, wat is je inzicht?” of dat soort zaken.
Had je nog andere van die voorbeelden? Het is eigenlijk wel leuk.
Nog eentje. Dat is misschien een al wat bekendere in het wereldje, de unconference. Dus je hebt de conference maar dat is bijna een beetje de tegenstelling. In plaats van naar experten te luisteren, laten we gebruik maken van de wisdom of the crowd. En dat zijn technieken zoals een open space, world café, een mega-brainstorm, waarbij je eigenlijk de mensen de volledige inhoud laat maken. Ook hier weer –want heel veel eventorganisers hebben er schrik van - "maar dat is niet voor mijn publiek." Dat zijn dan weer van die ladders of die bananen die ze ineens op de weg zien liggen. Maar je hoeft het ook niet je hele event te doen. Stel dat je een driedaags event hebt, de laatste middag laten we dan met elkaar in gesprek gaan van, welke vragen zijn nog open, laat de deelnemers het zelf uitzoeken. Dus dat soort zaken is heel leuk. En nog eentje misschien die ik nog wel boeiend vond. Heel vaak zit het risico van de organisatie bij de eventorganiser. Want je hebt eten nodig, je hebt een locatie nodig, je hebt dat soort zaken nodig. Maar je kunt principes van het crowdfunding, of crowdsourcing gaan gebruiken. Je kunt zeggen van, kijk, ik wil een event organiseren rondom onderwerp X, dit zijn tien mogelijke sprekers, als ik honderd deelnemers heb die mij honderd euro betalen, dan gaat het event door. En dan kunnen mensen eigenlijk al op voorhand… je kunt dat een jaar op voorhand al lanceren en dan kunnen ze zelfs mee kiezen van welke sprekers komen er. En op die manier verleg je toch een groot deel van het risico eigenlijk al bij de deelnemers.
Waarom is het zo belangrijk om van die geplogenheden te gaan veranderen? Want je kan toch ook evengoed zeggen: evenementen die we organiseren zijn eigenlijk wel heel kwalitatief, heel goed, het loopt goed, kunnen we het niet zo houden?
Ik zou zeggen, als ze goed lopen, laat ze alsjeblieft blijven lopen. Verander dat ook niet. Wat ik vaak al in de markt hoor is van, we moeten weer iets nieuws, we moeten weer wat anders. En daar merk ik dat mensen vaak vast blijven hangen. Dus als jouw doelpubliek zegt, hé, het mag eens een keer wat anders, of jij als eventorganiser zegt, maar ik wil wel bijblijven, ik wil ook nieuwe methodieken zoals een Pecha Kucha, dat soort verhalen introduceren, ja, probeer het, en probeer het klein. Dus ik zou zeggen, als het goed loopt, laat het alsjeblieft lopen. Maar als je last hebt van die ladders… Als je zegt: ja, maar we doen het altijd al zo… Durf het eens om te draaien. Begin eens met die borrel en doe dan de keynote. En kijk eens hoe dat loopt. Er zal allerzins al over gebabbeld worden.
Dat is op zich ook belangrijk natuurlijk. Cyriel, dank je wel voor je komst naar de studio.
Graag gedaan.
En u beste kijker, bedankt voor het kijken en alweer tot volgende week.
