Handen geven was binnen mijn bedrijven altijd al een cultuur dingetje. Het was een soort afspraak dat elke medewerker die op een dag bij één van onze kantoren of werken binnenliep, alle aanwezige mensen een hand gaf met als boodschap: wat fijn dat je er bent, je mag er zijn. Het was geen must (liever niet zelfs haha) om bij elke handdruk een heel gesprek aan te gaan, maar elke medewerker mocht zich zo elke dag gezien en gewaardeerd weten.

Maar, dat mag niet meer...

Zo las ik vorige week in de interview met Erwin J.O. Kompanje, PhD in de Volkskrant: ‘Dat we elkaar geen hand meer mogen geven, betekent nogal wat. Een handdruk is symbolisch, en drukt respect en gelijkwaardigheid uit. Jij voelt de warmte van mijn hand, de kracht waarmee ik druk en dat geeft een verbintenis. Relaties ontstaan doordat we elkaars hand pakken. Vredes zijn bezegeld met een handdruk. Wat doet bijna iedereen op de wereld bij een stervende patiënt? Een hand vasthouden, want dat geeft rust. Het is niet normaal dat we dat niet meer mogen doen.

Wat is voor jullie het "ergste" wat je nu (tijdelijk) niet meer mag?

#handengeven #cultuur #ondernemen